Jest super! - Strona 7 z 7 - Blog podróżniczy, podcast - inspiracje, emocje i praktyczne wskazówki dla dziewczyn, które żyć i podróżować barwnie - ale prawdziwie

NAJNOWSZE POSTY

Prev 1 … 5 6 7

1

Surowe uśmiechy Portugalczyków

24 października 2021

2

W japońskich łaźniach chodzi się nago

22 kwietnia 2020

3

Jak smakuje Maroko?

17 kwietnia 2020

4

Noc na pustyni w maroko

16 grudnia 2019

5

Chiny – marzenia kontra rzeczywistość

17 września 2019

Złap mnie na instagramie!

jest.super.dzienniki

jest.super.dzienniki

„O nie, tylko nie Islandia zimą. Najgorzej! Dos

„O nie, tylko nie Islandia zimą. Najgorzej! Dostaniesz depresji. Będzie cały czas ciemno. I cały czas zimno. Nie wolisz uciec do Azji? Ja wyjeżdżam!” – drżał tłum.

A ja słuchałam. I drżałam z nim. 😶
⠀
Nie do końca wiem, co więc skłoniło mnie do powrotu? Czy raczej - do podjęcia decyzji o niewyprowadzaniu się stąd na zimę. Przecież już widziałam się boso, w sukience, na nagrzanej słońcem ziemi Meksyku…

Dopóki na tym wyobrażeniu pojawiła się rysa. Poczułam tam siebie samą – i wśród tych promieni słońca i ciepłego wiatru dotknęłam… pustki. Że to, czego naprawdę teraz potrzebuję, wcale nie jest tam.

Zostało TU.
⠀
❄ W surowej. Wietrznej. I mroźnej zimnej Islandii.
No więc: posłuchałam intuicji. I zostałam.
⠀
To moja pierwsza zima od lat. Taka po całości, na co dzień, a nie tylko oglądana w górach.
Widzę ją za oknem.
I czuję ją w sobie.

Po raz pierwszy, odkąd weszłam w dorosłą *kulturę zap*rdolu*, po prostu tę zimę – dosłowną i metaforyczną – świadomie uznałam.

▫ Przestałam udawać, że jej nie ma.
▫ Przestałam uciekać od niej po ciepłych krajach (#guilty).
▫ Przestałam ją zagłuszać (np. lekami przeciwbólowymi i suplementami, które łykałam jak cukierki na pobudzenie i przywrócenie sił).
▫ I przede wszystkim – przestałam oczekiwać, że będę zimą czuć się i funkcjonować tak, jak latem – nakręcona i na nieustających endorfinach.
⠀
„Rośliny i zwierzęta nie walczą z zimą, nie udają, że jej nie ma, i nie próbują żyć tak samo, jak latem. Przygotowują się. Adaptują. Dokonują niezwykłych aktów metamorfozy, by pomogły im przetrwać.”
Katherine May, Zimowanie

Daję sobie więc przestrzeń i przyzwolenie.
Na dłuższy sen. Krótszą pracę. Inny skład talerza. Gumkę w pasie 😉 Wolniejszy krok.
⠀
Wiem, że wiatr wiosny zawieje dokładnie wtedy, gdy przyjdzie na niego czas.
A wtedy będę gotowa 🍃

PS.
A guzik prawda z tym straszeniem Islandią zimą! Jest SUPER! ❄😁

Pojechałaś do Tokio... tańczyć? Co..? Ano. "Ta

Pojechałaś do Tokio... tańczyć? Co..? Ano. "Tak wyszło", myślę odruchowo, ale przecież nic nie "wyszło" - tak zdecydowałam. I tak zrobiłam. Jeśli to jest to, czego właśnie potrzebuję - tańca - to czemu nie tu?

Uważny obserwator wyłapie że zdjęcie ma się nijak do nadchodzącej historii. Prawda. Zdjęć z wieczorów na parkietach brak, ale mam inne, które oddają ten sam poziom endorfin i mój aktualny stan.

Jaki to stan?
O, taki:

_
Siedzę wychylona, oparta łokciami o okrągły, barowy stolik przede mną. Jaśminowa herbata nawet przez szkło chłodzi mi palce. Czuję, jak w tej pozycji nienaturalnie wysuwają mi się obojczyki. Bezwiednie kiwam stopą do taktu.

Zamykam oczy.
Później, nocą, opowiem przez telefon, że płynęłam; latałam. Czułam się jak ryba wrzucona z powrotem do wody. Jak ptak, którego ktoś rozbujał w dłoniach i mocno wyrzucił w górę, by rozpostarł skrzydła. Czułam, jak moje płuca pełne są nowego powietrza – tak, jakbym łapała oddech po raz pierwszy.

Na te kilka krótkich godzin, mała przestrzeń tokijskiego El Cafe Latino zmieniła się w całkiem nowy świat; w mikroskali rządzącej się swoimi własnymi prawami. Byliśmy tam wszyscy tu i teraz; razem. Niewerbalne więzi, oparte na gestach, uśmiechach i sercach bijących w równym rytmie szybki-szybki-wolny, splataliśmy i rozplataliśmy z każdym nowym kawałkiem.

Starszy, chudy i siwy pan w garniturze; miękki, gibki i wartki jak płynąca rzeka.
Młody chłopak w rurkach, który po lekcji zamienił ciężkie adidasy na piękne, taneczne szpilki, podkreślające wysportowane łydki.
Przysadzisty mężczyzna, w szelkach i zawadiacko przekręconym kaszkiecie, rodem z Nowego Orleanu.

I kobiety.
Ach, kobiety!
W trampkach. Szpilkach. Spodniach. Sukienkach. Bluzach. T-shirtach. Pomalowane. Naturalne. Wysokie. Niskie. Dzikie. Powściągliwe. Wolne.
I piękne.

Świat wirował.
Przełknęłam łyk herbaty, najpierw ogrzewając go przez chwilę w ustach. Nie zdążyłam na dobre odłożyć szklanki, kiedy ktoś wyciągnął do mnie rękę. Ciemne oczy pytały bardziej niż usta. Cubana?
Pokiwałam głową ze śmiechem.
Ganbarimasu! Moje słowa, życzenie samej sobie powodzenia, utonęły w mocnym otwarciu nowej piosenki. Szybki-szybki-wolny. Szybki-szybki..

Życie.

Dokładnie taka jest ta „moja” Japonia. Piszę

Dokładnie taka jest ta „moja” Japonia. Piszę z „”, bo tak naprawdę nic tu zupełnie moje nie jest. Nic tu zupełnie do mnie nie należy.
Ale w tej Japonii czuję się najlepiej.

Oddycham najgłębiej. Czuję najpełniej. Jestem.

Nie ma neonów. Automatów. Głośnych reklam. Kolorowej młodzieży. Nie ma kolejek, dziwnych gadżetów ani szybkiego metra.

Jest… Niby nic.
Brzeg jeziora.

Niby nic. Pan z wędką, o kilka kroków od grupki roześmianych dziewczyn, trenujących puszczanie kaczek na wodzie.
Po niebie, na tle stada wron, wróbli, a nawet jakiegoś drapieżnika – szybuje latawiec. Powoli. Niespiesznie.
Za mną, kiedy obrócę głowę, widzę przejeżdżający rower. Chłopcy ćwiczą rzucanie i łapanie piłki.

Dzieje się tak dużo; a jest taki spokój.
Nic mi nie przeszkadza.
⠀
Czuję na twarzy wiatr. Targa moją nową, trzmielową spódniczką i włosami. Jest chłodny; przyjemny na skórze. Nie jest ani za ciepło, ani za zimno. Jest mi w sam raz.

Słońce świeci jeszcze, ale już niskie – za chwilę zniknie. Nie jest ani za jasno, ani za ciemno. Jest mi w sam raz.

Odgłosy aut na drodze za nami nikną w symfonii świerszczy i szumu wody. Nie jest ani za cicho, ani za głośno. Jest mi w sam raz.

Zamykam oczy.
⠀
Brakowało mi tego. Wszystkiego; niczego.
Niebo stapia się z wodą, jakby malarz nie mógł się zdecydować, gdzie pędzlem pociągnąć granicę. Jest szaro, niebiesko, zielono; rozmazanie, przykurzenie, rozmycie. Cały krajobraz faluje. Faluje jezioro; trawy przy moich bosych stopach; chmury na niebie. Faluje ptak z rozpostartymi skrzydłami; kamyk puszczony na wodzie; sznurek latawca.

Robię zdjęcie, żeby zapamiętać, a pan z małym, puchatym pieskiem macha mi, przechodząc obok. Kiwamy sobie głowami w uśmiechach.

Jestem.
Jestem w domu.

__
Japonia, podróże, spokój, bycie ze sobą, podróże do siebie.

Proste, dobre życie ✨ Nie sądziłam, że to

Proste, dobre życie ✨

Nie sądziłam, że to właśnie ono okaże się najbardziej pociągającym aspektem tej niekończącej się podróży. Podróży, na którą zdecydowałam się, składając wymówienie i w wynajmowanym mieszkaniu, i w pracy dla kogoś... I zdecydowałam od tamtej pory żyć po swojemu.

⠀
Zwiedzanie świata ze wszystkimi jego kolorowymi, elektryzującymi atrakcjami jest super! Jest inspirujące. Zapierające dech w piersiach. I niepowtarzalne. Ale… jak się okazuje, bez równowagi – tej ciszy, braku bodźców, dobrej rutyny – traci smak.

I zaczyna mnie po prostu męczyć.

⠀
To zabawne, że do tak prostych wniosków doszłam tak późno – i że wcześniej nie wierzyłam w nie do tego stopnia, że musiałam zderzyć się ze ścianą, żeby naprawdę to zrozumieć.

Ścianą pt. „jak to możliwe, że nie ekscytuje mnie myśl o 33 wodospadzie, 15 plaży, 9 górach czy 376 punkcie widokowym w tym tygodniu? Czyżbym naprawdę wypaliła się podróżniczo?” 🙄

⠀
Nic z tych rzeczy!

Po prostu potrzebowałam od nich ochłonąć, żeby znów zgłodnieć. Zrobić na nie miejsce w sobie.

⠀
I wiesz co?

Od kiedy o tym wiem, moje podróże wyglądają zupełnie inaczej.

Jakoś tak… pełniej.

Czy to możliwe, żeby cieszyć się życiem, doceniać je JESZCZE bardziej?

🙏

⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #lombok #baligram #instabali #indonezja #prostezycie #simplelife

🛵 Skuter? Nigdy w życiu! Na Bali chodzę piech

🛵 Skuter? Nigdy w życiu! Na Bali chodzę piechotą.
Skuter, yes? Best price, cheap, my friend! – przekrzykują się właściciele wypożyczalni jednośladów, kiedy spacerujemy po jednym z turystycznych rejonów Bali – nadbrzeżnym Sanur.

Nie, nie, my friend. Nie skuter. Żaden skuter. Na nic takiego nie wsiądę! 😬
⠀
Każdy jednym głosem twierdzi: na Bali jeździ się na skuterach.
I to prawda.
⠀
Dla Indonezyjczyków (niezależnie od wieku i umiejętności, niestety) to główny środek transportu.
Dlatego i dla turystów wypożyczenie skutera ma sens. I to z wielu powodów:
⠀
🔹 na Bali komunikacja miejska nie istnieje (a i ta międzymiastowa jest albo bardzo przypadkowa, albo żadna),
🔹 niektóre drogi i uliczki są tak małe, że auta po prostu się w nich nie zmieszczą,
🔹większe miejscowości (zwłaszcza w deszczu!) regularnie stają w korkach. Więc taksówki (choć relatywnie tańsze od polskich) zajmują mnóstwo czasu, który szkoda w trakcie urlopu tracić w ten sposób.
⠀
Na logikę – rozumiem każdy z nich.
Emocjonalnie – żaden mnie nie przekonuje.
⠀
Skąd to się u mnie wzięło? Z wypadków, ot, skąd 🤷‍♀️

Kilka lat temu zaliczyłam sporą kraksę na rowerze (gość potrącił mnie na ulicy), a potem karambol na autostradzie (gość wbił auto, którym jechałam, pod ciężarówkę, a potem skasował kilka innych).
⠀
Teoretycznie w żadnym z nich nic poważnego mi się nie stało.
Praktycznie – od tamtej pory noszę w sobie nie tylko większą uważność na drodze, ale też strach 🥺

A patrząc na to, jak chaotycznie i bez pomyślunku jeżdżą ci wszyscy ludzie na Bali (PANIKA! PANIKA!) – wolę zostać w hipotetycznie bezpiecznym samochodzie (chroniona choćby najprostszą blachą) albo na własnych nogach.
⠀
W naszej pierwszej wsi wszędzie chodziłam więc pieszo.
Do sklepu, po jedzenie, po pranie, a nawet na pedicure (tak, tak, wiejski salon piękności w Indonezji zaliczony! Też o nim opowiem 😉).
⠀
Czy wszyscy miejscowi oglądali się za mną, kręcąc głowami z niedowierzania?
Być może.
Czy upociłam się i umęczyłam w kurzu i tropikalnym żarze?
Również.
Czy to przekonało mnie do zmiany zdania?
…no nie 🙃
⠀
Może kiedyś to w sobie przełamię.
Może ten strach kiedyś oswoję.
Ale… jeszcze troszeczkę 🙏

#jestsuper #bali #indonezja

🔸 „Shankari? Poczekaj, aż ją poznasz.”
– opowiada Gryffin – pierwszy wolontariusz, którego poznajemy na progu dawnego balijskiego sanktuarium artystów. Przyjechał ze stanów w ramach przerwy między końcem studiów a obroną dyplomu. Jego wzrok zawiesza się na ciemności za oknem, kiedy wypuszcza z płuc gęsty, papierosowy dym i dodaje:
🔸 „Wtedy zrozumiesz wszystko.”
⠀
Shankari to gospodyni wolontariatu, który był jednym z powodów naszej podróży do Indonezji. Mieliśmy pomóc w drobnych pracach domowych i przy promocji sanktuarium w Internecie.
⠀
W trakcie wymiany wiadomości na whatsappie dowiadujemy się, że aktualnie wolontariusze zajmują się układaniem gigantycznej mozaiki na jednej z tanecznych sal posiadłości. Podekscytowani, oglądamy bajkowy film promocyjny – ktoś ćwiczy na nim jogę, ktoś inny nurkuje w basenie; w przebitkach słońce prześwieca przez piękne pokoje i las.
⠀
✨ Marzenie! – myślę, a serce mało nie wyskakuje mi z piersi. To będzie coś!
Na miejscu faktycznie opada mi szczęka – ale nie do końca z tego powodu, o jaki wcześniej je podejrzewałam.
Czym… Kim jest to miejsce? 😳
⠀
Przede mną rozpościera się krajobraz utopijnego pałacu. Tyle że z czasów świetności z poprzedniego stulecia. Na pierwszy rzut oka widać, że to zupełnie nie to. Że ta oferta to scam. Że trzeba zawinąć kiecę i brać nogi za pas…
⠀
Ale zdążyło mnie już zahipnotyzować. I zamiast odwrócić na pięcie i uciec – idę przed siebie.
🐉 Jak okiem sięgnąć – mozaiki. Lustra. Kolumny wijące się rzeźbionymi wężami pod sam sufit, a może i dalej. Labirynty korytarzy i pomieszczeń: ogromnych sal, maleńkich kryjówek. Wszystko w emblematach zwierząt i symboli: tygrysów, ptaków, księżyców, oczu…
⠀
Tylko pochłoniętych przez dżunglę. I czas.
To tutaj trafiła Alicja z Krainy Czarów – uderza mnie myśl.
🍄 Ilu psychodelików musiał próbować projektant tego miejsca?
⠀
[Koniec historii w komentarzu poniżej]

A do tego 👇
W zapisanych stories pełna relacja z miejsca, do którego jechaliśmy – vs to, które zastaliśmy, a na blogu historia z fotorelacją i komentarzem.
Linki @BIO

#jestsuper #dziennikizeswiata #bali #indonesia #blogpodrozniczy #blogpodróżniczy #wolontariat #workaway

Jak nie zdobyłam szczytu Kilimandżaro (i całe s

Jak nie zdobyłam szczytu Kilimandżaro (i całe szczęście! 🫣 ):

Szczerze? Szczerze.

Kilimandżaro nigdy nie było moim marzeniem. Nie śniło mi się po nocach, nie przyspieszało bicia serca ani nie łaskotało brzucha.
Wpadło mi do głowy w przypływie chwili – i równie szybko wypadło ustami.

„Zobaczysz. Wejdziemy tam razem” – powiedziałam dawno, dawno temu Mariuszowi, któremu los sprzątnął okazję wyprawy sprzed nosa.
⠀
Mówiłam mu to, stojąc w kuchni na jednej nodze, oparta o stary, babciny balkonik. Spod skóry na kolanie jeszcze wyłaziły mi szwy, a każdy dzień był walką między próbami samodzielnego wejścia pod prysznic a akceptacją tego stanu bezradności i zależności od innych.
⠀
Myślałam wtedy o Kili jak o metaforycznym zwycięstwie. I nad wózkiem, którym straszyli mnie wtedy lekarze, i nad słabością ciała, która wyłaziła mi już uszami. Muszę tam wejść! – myślałam – Jeszcze im wszystkim pokażę!
⠀
Och, Kasiu.
Głupiutka, malutka Kasiu 💛
⠀
Na szczęście od tego czasu sporo minęło.
Na szczęście – nie bez pomocy – zrzuciłam z siebie cały ten musizm. Udowadnianie. Pokazywanie.
Na szczęście w końcu przestałam się bać.
⠀
Bo trzeba Ci wiedzieć, że bałam się strasznie! Ten strach zjadał mnie od środka jak wielki, lepki robak, który panoszy się w trzewiach, jak mu się podoba i nie daje po nocach spać.
Prawda jest taka, że nawet po tylu latach bywa różnie 🤷‍♀️

Raz chodzę lepiej, raz gorzej. Raz mam w nogach więcej siły, raz mniej. Raz ćwiczę, raz nie.
Bałam się więc, że nie dam rady. Że będę opóźniać innych. Że góra mnie pokona.

I wiesz co?
Nie pokonała mnie.
⠀
Bo… po prostu przestałam walczyć. I z nią, i ze sobą.
Pierwszy krok w parnym, wysokim lesie, postawiłam bliska płaczu ze szczęścia.
Jestem tu! Zrobiłam to! Ruszyłam w tę drogę! 🍃
⠀
A potem przyszedł kolejny. I kolejny. I znów.
Tu i teraz jest dobrze. Tu i teraz idę. Tu i teraz jest szczęście.
Każdy dzień był inny. Każdy dzień był trudny na swój sposób – ćmił głowę, ściskał płuca, spowalniał nogi – ale każdego dnia droga była lekcją.
Prawa, lewa, szur, szur…

[Zakończenie historii w komentarzu]
#kilimandzaro #kilimanjaro #jestsuper #tanzania #dziennikizeswiata #blogpodrozniczy #mountkilimanjaro

🗻 „Islandia. Vacaciones para el alma” – m

🗻 „Islandia. Vacaciones para el alma” – mówi Vero i uśmiecha się tajemniczo. Jej wzrok upewnia się, czy rozumiem to nowe, hiszpańskie słowo.
⠀
Sama prosiłam, by mówiła do mnie w swoim ojczystym języku, żebym mogła ćwiczyć – ale dziś mam zły dzień i średnio mi idą rozmówki.
⠀
▪ Islandia to wakacje dla duszy, zauważyłaś? Pyta już po angielsku jakby niezrażona moim przybiciem.
⠀
Tak, jak i my, przyjechała tu na sezon, do pracy. Znamy się od tygodnia – ale już wiem, że zostaniemy sobie bliskie na dłużej.
⠀
▪ Zobacz – ciągnie – nikt się tu nie spieszy.
⠀
▪ W Hofn ruch drogowy praktycznie nie istnieje. Nie ma korków, nie ma spalin.

▪ Jest… cisza. I spokój.
Powietrze jest czyste. Po niebie latają (i śpiewają!) ptaki, w zatoce brodzą gęsi. Pływają ryby.

▪ Dniami i nocami słychać tu tylko deszcz i wiatr, który kładzie trawy nisko po ziemi. Czasem dociera do nas głuchy pomruk oceanu, który – fala za falą – rozbija się o skały w oddali.

▪ Jest nam ciepło. Mamy dach nad głową, gorącą wodę pod prysznicem i miękką pościel w łóżkach.

▪ Nawet gdy pracujemy, przez okno zaglądają do nas duchy lodowców i gór. Faktycznie, są tu jak na wyciągnięcie ręki. Mówimy im dzień dobry i dobranoc, codziennie sprawdzając poziom chmur zahaczonych o czubek skał.

▪ Słońce zachodzi, odbijając się w wodzie jak w lustrze. W hotelowej lodówce zawsze jest coś do zjedzenia, a w dzbanku – gorąca herbata.
⠀
▪ Gdzie moglibyśmy bardziej odpocząć?
⠀
▪ Odpuść, Kasia. Zamknij oczy. Otwórz oczy. Ciesz się. Podziwiaj. Chłoń.
⠀
Chłonę więc. Cześć, Islandio 💛
⠀
#islandia #iceland #icelandtrip #icelandroadtrip #icelandicnature #icelandtravel #icelandnature #instaiceland #icelandiclandscape #jestsuper #dziennikizeswiata #vestrahorn #vestrahornmountains #girlsoficeland #polishgirl #zyciewpodrozy #wagabunda #polkanaislandii #balance

🤷‍♀️ Po 30tce to już tylko gorzej, mówi

🤷‍♀️ Po 30tce to już tylko gorzej, mówili. Zobaczysz, mówili.
I co? Licznik stuknął już po drugiej stronie i – jak się nagle okazuje...

▪ Jestem szczęśliwa – i uśmiech wylewa mi się przez uszy.
▪ Jestem miłością – do siebie, do świata, do ludzi.
▪ Jestem zdrowa – a moje nogi niosą mnie wszędzie, gdzie potrzebuję.
▪ Jestem wolna – z własną firmą i kalendarzem, którego nikt nie wypełnia za mnie.
▪ Jestem w drodze – ramię w ramię z najlepszym człowiekiem, jakiego było dane mi na niej spotkać.

🤸‍♀ I jeszcze zagryzam to życie imbirowymi żelkami (to nie reklama 😋)
⠀
Niech więc to trwa!
I niechże nic z tej nauki dobrego życia nie zapomnę.
⠀
A Wam życzę… żebyście kiedyś sobie życzyli.
Sami. Dla siebie. I spełniali, spełniali, spełniali…
⠀
Nawet jeśli ma to zająć całe życie. Bo na szczęście to jest dokładnie tyle czasu, ile mamy.
💛
⠀
@jurekjerzy
#bdaygirl #polishgirl #mountains #mountainsarecallingandimustgo #birthday #lifeafter30 #ontheroadagain #wdrodze #dolomites #lifewithaview #haribo @haribopl #happylife #oproczblekitnegonieba #balance #lifebalance #howtolivehappy #instalife #instapic #instaview #instamountains @dolomites #italy #italy2022 #italyholiday #holidaytime #holiday2022 #nomadlife

🌾 W dżungli nie wolno przytulać drzew. To zna

🌾 W dżungli nie wolno przytulać drzew. To znaczy… Wolno. Ale wierz mi – nie chcesz tego robić.
⠀
Gdy mówię Jairowi o moim leśnym zwyczaju, zamiast się roześmiać, patrzy na mnie wzrokiem, którego nie rozumiem.
⠀
▪ Jest tu jedno, które byś mogła – odpowiada. Ma ciemne, głęboko brązowe oczy, w których odbija się las.
▪ Które bym mogła?
▪ Jeśli Ci pozwoli.
⠀
Gdy dochodzimy na miejsce, przewodnik znika bez ostrzeżenia. Patrzę na rozłożystą koronę i delikatnie srebrzystą jak u buków korę.
⠀
Kiedy wraca, w jednej ręce ściska kawałek kory, a drugą nieudolnie tamuje krew ciurkiem cieknącą mu z palca.
⠀
▪ Nic, nic – uprzedza moją lawinę pytań – zaciąłem się.
⠀
▪ Poznaj el Maestro – przedstawia go – Nauczyciela. Drzewo szamanów. Używa się go w świętych obrzędach i medycynie, lecząc głównie oddech i choroby płuc. Zobacz – wskazuje nacięty kawałek w zdrowej ręce – jest aż mięsisty od soków. I pachnie jak czosnek. Miejscowi nacierają się tak, by znikać.
⠀
Powtarzam gesty Jaira, który pociera nim twarz, szyję i przedramiona.
⠀
▪ Buenos dias, Maestro – mówię. Dzień dobry.
⠀
Opieram dłoń o korę i niemal czuję, jak pulsuje w niej życie. Kątem oka widzę, jak Jair kiwa głową powoli. Coś się w nim zmienia. Podejmuje decyzję.
⠀
▪ Wiesz, czemu rozciąłem sobie rękę? – postanawia mówić.
▪ Hm?
⠀
▪ Kiedy zwracasz się z prośbą o lekcję – tak jak ja, kiedy chciałem pokazać Ci tę korę – powinnaś najpierw zapłacić. Złożyć ofiarę. Okadzić go dymem z tytoniu tak, jak to robią szamani.
⠀
Ja nie zapaliłem… więc sam zdecydował się pobrać opłatę. Wziąłem go z zaskoczenia. Może myślał, że chcę go okraść?
⠀
Krew barwi ściółkę na karminowo. Mariusz podaje Jairowi kawałek papieru – nic więcej nie mamy w kieszeniach. Zadzieram głowę i próbuję dosięgnąć wzrokiem sufitu dżungli. Czuję silny zapach czosnku, wilgoć powietrza i ziemię. Z wrażenia nie drgnę ani na moment.
⠀
▪ Myślę, że możesz go już przytulić – przerywa ciszę Jair.
⠀
Przytulam więc el Maestro.
Przytulam siebie.
Przytulam dżunglę – a ta przenika mnie na wskroś.
⠀
Czy to się dzieje naprawdę?

👮 Zatrzymała mnie w Peru policja. A w zasadzie

👮 Zatrzymała mnie w Peru policja. A w zasadzie – policjant. Na środku ulicy. Jak gdyby nigdy nic przestał kierować ruchem i wziął z zaskoczenia – jak się nazywasz?
⠀
▪ K-Kasia😬 – odpowiedziałam.
⠀
Maszerowałam dziarskim krokiem na targ, po pomidory do sosu na obiad. Wymachiwałam lnianą taszką i nuciłam pod nosem melodię jakiegoś peruwiańskiego hitu, którego ani słów, ani tytułu nie znam. 💁‍♀️
⠀
Wystraszył mnie. Jak dotąd nikt mnie tu nie zaczepiał – tym bardziej, kiedy szłam gdzieś sama, bez Mariusza.
⠀
▪ Gdzie mieszkasz? – znów ten żołnierski, niecierpiący sprzeciwu ton.
⠀
▪ T-tam… za rogiem. Panie policjancie, czy wszystko ok?
⠀
▪ Kasia. Kasia. Jesteś piękna. Kocham Cię. Czy mogę powtarzać Twoje imię?
⠀
Kurtyna.
Oklaski.
🤷‍♀️
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #blogperu #perublog #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #perublogger #perutravel #viajera #viajerosperu #mochileros #mochilera #instaperu #dziewczyna #kobieta #polskadziewczyna #polskakobieta #dametraveller #podróżniczka #podrozniczka #travelgirl #nomakeup #nomakeupday #naturephotography #lifewithaview #pachamama #gory #lifewelltravelled @timberlandpolska #inspiracjepodróżnicze

Chmury pod naszymi stopami kłębią się i tłocz

Chmury pod naszymi stopami kłębią się i tłoczą, ale miasta – Machu Picchu – nie odsłaniają. Siadamy na skraju skarpy. Jest ciemna, cicha i mglista 6:00 rano. Tak jakby dzień nie otrząsnął się jeszcze z resztek nocy.
⠀
▪ Może to nasza lekcja – mówię na głos. – Może musimy być cierpliwi… Oddycham głęboko, a puls zwalnia mi pod skórą przyjemnie.
⠀
Ludzie falami gromadzą się wokół nas i rozchodzą. Przestępują z nogi na nogę. Rozmawiają przyciszonymi głosami, jakby czuli respekt dla artystów spektaklu, który nie wiadomo, czy się rozpocznie. Niektórzy, zniecierpliwieni, rezygnują i ruszają dalej.
⠀
W twarz uderza mnie podmuch wiatru. Biała przestrzeń przede mną faluje – ale nie ustępuje.
⠀
▪ Apu Wayra – szepcze Ankayapfuro, nasz przewodnik – Bóg wiatru.
▪ Opowiesz nam o sobie? – proszę. – O Twojej religii?
⠀
Jego wzrok wyostrza się i przez moment czuję, jakby patrzył przeze mnie – nie na mnie. Milczy i przenosi spojrzenie na góry, widoczne na horyzoncie nad moją głową.
⠀
▪ Chcecie wziąć udział w ceremonii? – Pyta pewnym i czystym głosem. Całe wahanie, które wypełniało go jeszcze przed chwilą, rozpływa się w ułamku sekundy.
⠀
▪ Ceremonii? – pytam, a oczy niemal wychodzą mi z orbit.
⠀
▪ Pomodlę się z wami tak, jak modli się w mojej rodzinie od setek lat. Do Słońca. Do Gór. Do Matki Ziemi. Do Machu Picchu. Wy też możecie... Jeśli chcecie. Pokażę Wam.
⠀
_
Po wszystkim znów siedzimy na skraju skarpy. Czuję w ustach posmak liści koki, które – zgodnie z instrukcją – wyplułam wcześniej na ziemię, pod nogi.
⠀
Na krótką chwilę dociera do nas ostry i jasny promień słońca. Znika tak szybko, jak się pojawił – jakby wysyłał tylko krótkie, lakonicznie pozdrowienie. Jestem tu – mówi.
⠀
W końcu zaczyna się.
⠀
Chmura unosi się w pełnym majestacie, a powietrze elektryzuje z podniecenia. Patrzymy na 7 cud świata skąpany w lepkich i słodkich strzępkach cukrowej waty.
Machu Picchu.
⠀
Bez ostrzeżenia, w jednej, krótkiej chwili, spada na nas gęsty, rzęsisty deszcz.
⠀
Ankayapfuro uśmiecha się. Przychodzą kolejni bogowie.
⠀
_
To fragment książki, którą Peru pisze tu za mnie - tylko moimi rękoma. Najlepsze jest w niej to, że obie nie wiemy, co z niej powstanie - dopóki nie skończymy 💛

🎒Wiesz, jak się spakować na podróż do Peru?

🎒Wiesz, jak się spakować na podróż do Peru? Jeszcze nie?
Nic nie szkodzi. Chodź, wszystko Ci opowiem - dosłownie, bo popełniłam właśnie pierwszy peruwiański podcast! 🎙🤸‍♀
⠀
Bez względu na to, czy wybierasz się na krótkie wakacje, czy na kilka miesięcy życia i pracy (jak my!), odpowiednie pakowanie w tak zróżnicowanym klimacie 🦖 to podstawa.
⠀
A po co się zamarwiać albo dźwigać kilogramy, skoro można po prostu cieszyć się podróżą, spokojną głową i lekkim plecakiem? 🙋‍♀️
⠀
W tym odcinku opowiam o tym:
🟡 Jak się spakować względem pory roku (deszczowa/ sucha)?
🟡 Jak dostosować pakowanie do aktywności w Peru?
🟡 Co spakować na górę, na dół i na nogi?
🟡 Jakie dodatki zabrać?
🟢 Co konkretnie sprawdziło mi się w tej 3-miesięcznej podróży, a co było zbędne?
⠀
...a na koniec podrzucam gotowca - checklistę ✔ do odhaczania przy pakowaniu. Tak, żeby ułatwić Ci życie 😉
⠀
Wskakuj posłuchać!
Link do podcastu 👉 BIO
⠀
P.S
A jeśli nie chcesz wystarczy Ci słuchanie i chcesz zobaczyć, jakie ubrania miałam ze sobą 🥾👗, zapraszam Cię też na mojego bloga:

👉 www.jest-super.com (albo link w BIO!)
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #perujestsuper #blogperu #perublog #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #podcast #podcastpodrozniczy #podcastpodróżniczy #podcastpodróże #podcastpodroze #machupicchu #machupicchuperu #pakowanieplecaka #jaksiespakowac #podróżdoperu #travelperu #perutravel #instaview #instaperu #instamachupicchu #peruoftheday #lifewithaview #viewoftheday #mountainsofinstagram #instadaily #kapelusz #dziewczynywkapeluszach

To był przypadek. Nie chcieliśmy iść z przewod

To był przypadek. Nie chcieliśmy iść z przewodnikiem. Szkoda nam było 💵 - w końcu i tak zawsze radzimy sobie sami.
⠀
A potem pomyśleliśmy – chrzanić te pieniądze. Oszczędzamy na tylu różnych innych aspektach podróży… Że może to jedno jedyne, pierwsze w życiu spotkanie z ⛰️ Machu Picchu przeżyjemy z kimś, kto nas w nie głębiej wprowadzi?
⠀
Najwyżej okaże się lipnie. 🤷‍♀️
⠀
Przewodników kręcących się już o 5:30 rano (przed pierwszym autobusem ruszającym na górę) było mnóstwo. Co chwilę ktoś nas zaczepiał. Co chwilę odmawialiśmy. A potem Mariusz sam podszedł do jednego z nich – najmniejszego, inaczej ubranego, najskromniejszego.
⠀
Jose – przedstawił się. Uzgodniliśmy cenę. Pojechaliśmy na górę. Przeszliśmy przez bramki. Zanurzyliśmy się w chmury spowijające górę.
⠀
A potem…
Nie okazało się lipnie. 💁‍♀️
⠀
▪ Słuchaliśmy historii jego rodziny – w prostej linii potomków Inków.
▪ Obserwowaliśmy rdzenną modlitwę Quechua z regionu Cusco.
▪ Wzięliśmy udział w tradycyjnej ceremonii z liśćmi koki.
▪ Złożyliśmy własne intencje do Pachamamy, Matki Ziemi.
▪ Witaliśmy bogów, którzy kolejno pojawiali się z nami na górze.
▪ Poznaliśmy jego prawdziwe imię: Ankayapfuro, Skrzydła Orła.

▪ Zobaczyliśmy Machu Picchu jego oczami.
⠀
Czy to był fejk, teatrzyk, szopka pod każdego turystę?
⠀
Może.
A może nie 🤷‍♀️
⠀
Było mi tam dobrze, szczerze i prawdziwie.
I to się dla mnie liczy najbardziej. 💛
⠀
A ⛰️ Machu Picchu polecam każdemu!
⠀
P.S
Na blogu właśnie pojawił się pierwszy, peruwiański post 〰 gruntowe wskazówki jak się spakować do Peru (i na wakacje, i na życie). Jeśli planujesz swoją podróż - zapraszam!
Link 👉 BIO

www.jest-super.com

#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #perublog #blogperu #machupicchu #machupicchuperu #pakowanie @peru #pakowanieplecaka #jaksiespakowac #podróżdoperu #travelperu #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #perutravel #instaview #instaperu #instamachupicchu #peruoftheday #lifewithaview #viewoftheday #mountainsofinstagram #peruofinstagram #instadaily #kapelusz #kapelusznicy #dziewczynywkapeluszach #lama #lamaperu #lamalove

💁‍♀️ Czy peruwiańskie społeczeństwo je

💁‍♀️ Czy peruwiańskie społeczeństwo jest idealne? Wyostrzam zmysły, jakbym kadrowała film, w którym w jednej klatce chcę uchwycić jak najwięcej szczegółów...
⠀
🔴 Dzieci z piskiem ganiają się po placu i co rusz słychać tylko głośne wybuchy ich pisków i śmiechów.
⠀
🟠 Na ławce na skraju skwerku starszy pan daje kuksańca w bok pani ubranej w kuchenny fartuszek. Po tym, jak reaguje — wnioskuję, że to jedna z pierwszych randek.
⠀
🟡 Tych dwoje pozdrawia przechodząca przez pasy gospodyni z hostelu obok – niesie przed sobą ogromne naręcze świeżej, białej pościeli.
⠀
🟢 Kawałek dalej, na odgrodzonym na prędce kawałku ulicy, młodzież zaczyna rozstawiać przenośną siatkę do gry. Ani nie mrugnę, kiedy zbiera się wokół nich spora gromadka – a po kilku minutach mają już komplet i powietrze przeszywa świst pierwszego serwisu.
⠀
🔵 Policjanci stojący na skrzyżowaniu komentują popisowy blok i punkt dla drużyny po lewej – a mijający ich staruszek karmi łaciatego psa z lekko oklapniętym, przygryzionym uchem.
⠀
Wyobrażam sobie, że to musical – i że brakuje jeszcze tylko tanecznej nuty, żeby Joseph Gordon-Levitt wszedł na środek placu rozkołysanym krokiem jak w "500 dni miłości"… 🕺
⠀
Ale w tej chwili ktoś naprawdę zaczyna grać na tradycyjnej, peruwiańskiej piszczałce.
⠀
Jej melodia rozpływa się w powietrzu nad moją głową, a ja potrząsam nią i próbuję strząsnąć z siebie sen. Oczy robią mi się maślane i nie powstrzymuję wzruszenia.
⠀
Czy peruwiańskie społeczeństwo jest idealne?
Na pewno nie.
Ale jest szczęśliwe. 💛
⠀
Jestem tu w domu.
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #blogperu #perublog #placetocallhome #peruishome #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #blogipodróżnicze #blogger #jestemtutylkonachwile #peruinspiracion #instainspiracje #instagood #instatravel #instaperu #instapic #picoftheday #deardiary #pisac #pisacperu #dailyperu #zyciewdrodze

🧂Solniska w Peru sekretną drogą, zamiast tury

🧂Solniska w Peru sekretną drogą, zamiast turystyczną? TAK!
(Zapisz ten post na później, jeśli kiedyś będziesz chciał_a ruszyć w swoją podróż do Peru ↗)
⠀
Solniska w Świętej Dolinie Inków, czyli Salineras Maraz ⛰️, możesz odwiedzić na dwa sposoby:
⠀
✅ Złapać w Urubambie (kocham tutejsze nazwy miasteczek 😅) lokalnego busika lub taksówkę, które przewiozą Cię przez punkty widokowe do miejsca głównej atrakcji: ujścia rzeki, która zasila baseny, ze straganami i najlepszym widokiem na dolinę. I wrócić tą samą drogą.
⠀
I to jest okej. Zwłaszcza, jeśli masz napięty plan, popsute kolana, lenia albo za dużo pieniędzy w portfelu.

Ale możesz też…
⠀
✅ Wysiąść z busa na trasie Urumamba – Ollantaytambo na wysokości restauracji Tunupa (po prostu powiedz panu kierowcy, że chcesz tam wysiąść, a on się zatrzyma). A potem przejść się ok. 1-1.5 h przyjemną, oznaczoną i cudownie widokową trasą… roboczą.
⠀
Bo taką, która prowadzi na solniska „od zaplecza”, krok w krok z ludźmi idącymi tam rano do pracy ⛏️
⠀
Czy finalnie też dojdziesz tamtędy do tego głównego punktu straganowo-widokowego?
Tak.
⠀
Więc po co? 🤷‍♀️
Żeby po drodze zobaczyć solniska na wyciągnięcie ręki, nie zza barierki. Dotknąć soli krystalizującej się pod stopami. I przy odrobinie szczęścia porozmawiać z ludźmi, którzy pracują na miejscu.
⠀
(Tylko proszę, nie rób im wtedy zdjęć nachalnie jak małpkom w klatkach, uszanuj, że to ich ciężki sposób na chleb!)
⠀
Wtedy też możesz wrócić tą samą drogą – albo pętelką po drugiej stronie zbocza. Nawet bardziej spektakularną, co te turystyczne punkty widokowe „miradores”, zaliczane po drodze z autobusu. I wcale nie wychodzi tak długo! 🤸‍♀
⠀
Cały trip zajął nam łącznie 3h (2h do góry – i to tylko dlatego, że Mariusz latał dronem, a ja zaczepiałam ludzi i z trudem powstrzymywałam od lizania ścian, żeby sprawdzić, czy to prawdziwe 🤪 – i 1h w dół).
⠀
A może oznaczyć Ci te miejsca na mapie? Daj znać 😉
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #perublog #blogperu #zyciewperu #perumountains #daywiththeview #instaview #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #instaperu #dziewczynywgorach #viewoftheday #viewofperu #peruview #salinasmaraz #salinasperu #pozaszlakiem #kapelusz #wkapeluszu

🔥 Czy to jest pikantne? - pytam staruteńką ba

🔥 Czy to jest pikantne? - pytam staruteńką babuszkę w sklepie, drugiego dnia po przyjeździe do Peru.
⠀
Widziałam, jak sama kupuje z kilogram jędrnych, świeżych, pomarańczowych papryczek… 🌶 I ślinka pociekła mi na samą myśl o takich krótko podpiekanych na dużym ogniu i maczanych w soli, jak jedliśmy jeszcze pół roku temu w Portugalii 🤤
⠀
👵 Pikantne? A w ogóle!

💁‍♀️ Ale czy na pewno? Bo wie pani, ja to nie Peruwianka, nie umiem jeść ostrych rzeczy…

👵 Spokojnie, dziewczynko. Nic się nie martw. Te papryczki w ogóle nie są ostre. Zrobisz z nich na patelni taki świetny sos… - więcej szczegółów przepisu nie zrozumiałam.
⠀
Kupiłam 10.
Wyplułam pierwszą po 1 gryzie.
⠀
PALI!!!🔥🧑‍🚒
⠀
Pierwsza peruwiańska lekcja:
Nie mierz progu ostrości wiejskich babuszek swoją miarą 🤷‍♀️
⠀
Czy je w końcu zjedliśmy?
I tak i nie.
Mariusz zjadł swoje 5 jak gdyby nigdy nic.
⠀
Ja pokroiłam… jedną. Na milimetrowe kawałeczki. Poupychałam je między na kanapce między warstwami awokado i pomidora – tak, że nawet nie poczułam ich smaku.
⠀
Ale zjadłam?
Zjadłam.
Liczy się! 🙋‍♀️
⠀
A Ty? #teamogień? 🔥 Czy też masz próg ostrości na poziomie -10 jak ja (nie oceniam)... 🙊
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #peru #perublog #blogperu #zyciewperu #perumountains #daywiththeview #instaview #blogpodróżniczy #blogpodrozniczy #instaperu #dziewczynywgorach @polishmountaingirls_ #viewoftheday #viewofperu #peruview #pisac #pisaq #lifewithaview #spicy #spicypepper #ajiamarillo #peruculture

🤔 Mam oddać 15 lat życia za 336 dni wolnego?

🤔 Mam oddać 15 lat życia za 336 dni wolnego? - Patrzę, jak Alper z namaszczeniem rozrywa w palcach kawałki gotowanego kurczaka 🐔
⠀
Włókno po włóknie:kęs do garnka, kęs do pyska Syreny, jego nad wyraz spokojnej suczki.
⠀
Tam nie było emocji, Kasia – ciągnie swoją opowieść. Obliczyłem to kiedyś zupełnie na chłodno.
⠀
Jeśli spędzę w mojej pracy kolejne 15 lat – to ile z tego czasu będę wolny? 336 dni. To nawet nie rok urlopu. Dasz wiarę? 🤷‍♂️
⠀
Skrupulatnie wyciera ręce w szmatkę i sięga kolejno do stojących przed nim kolorowych woreczków z przyprawami. Są tak aromatyczne, że nabieram pewności, że nie pochodzą stąd. Alper musiał przywieźć je ze sobą z Turcji.
⠀
No więc... wyszedłem wyjściem awaryjnym. Rzuciłem to wszystko. I jestem tu 💁‍♂️
⠀
Alper jest tureckim inżynierem. 15 lat swojego dorosłego życia spędził w branży tekstylnej. Piastował wysokie, korporacyjne stanowiska i odpowiadał za kontrakty nawet z tak znanymi domami mody, jak... Versace.
⠀
Kiedy wybałuszam oczy na dźwięk tej nazwy, śmieje się głośno, jak zwykle sprawiając wrażenie, jakby śmiał się całym swoim ciałem, a nie tylko dźwiękiem wydobywanym z gardła.
⠀
Co – nie wyglądam? 🙆‍♂️
⠀
Szczerze kręcę przecząco głową, a nasze śmiechy przez chwilę mieszają się pod sufitem małej kuchni jego hostelu.
⠀
W luźnych alladynkach i t-shircie, przykurzonych crocsach i gęstych, czarnych włosach związanych na karku w grubą kitkę – zdecydowanie nie wygląda 😅
⠀
Lubię patrzeć, jak gotuje – dziś podkręca rosół kupiony na lokalnym targu tak, żeby był godny jego wymagającego, tureckiego podniebienia.
⠀
Lubię zadawać mu w tym czasie pytania – i patrzeć jak na chwilę zamyśla się pod nosem i uśmiecha sam do siebie, zanim uśmiechnie się do mnie.
⠀
▪ Jaka jest Twoja historia?
▪ Co sprawia Ci w życiu radość?
▪ Czy masz jakiś codzienny zwyczaj, który kochasz?
⠀
Alper odpowiada na wszystkie.
⠀
Zamieniam się w słuch i rozpływam jak masło, które wrzuca do gotującej się zupy na samym, samiuśkim końcu 🍜
⠀
Więcej o Alperze opowiem Wam w książce 🤫
Będzie o czym!
⠀
#jestsuper #dziennikizeswiata #perublog #blogperu #inspiracjepodroznicze #inspiracjepodróżnicze #ollantaytambo #machupicchu #instaperu #perutravel #blogpodrozniczy

Masz zegarek? Zdejmuj go czym predzej! 👣 Im wol

Masz zegarek? Zdejmuj go czym predzej! 👣 Im wolniej idziesz, tym więcej widzisz – @lukaszsupergan na swojej prelekcji na Fair Trade Event zrobił po tym zdaniu głęboką pauzę.
⠀
Poczułam, jak włos mi się jeży na karku 🦔
⠀
Zatrzymałam nagranie.
Puściłam jeszcze raz.
Powtórzyłam na głos.
⠀
"Im wolniej idziesz, tym więcej widzisz."
Jakie to dla mnie prawdziwe!
⠀
Tym bardziej teraz – od kiedy przemierzamy Peru tip-topami jak w dziecięcych zabawach spod trzepaka 🤸‍♀
⠀
W ten tip-topowy sposób dotarliśmy do Ollantaytambo*… Na prawie 2 tygodnie 💁‍♀️
⠀
Ollantaytambo to miasteczko, do którego przyjeżdża się przespać przed Machu Picchu. Stąd łapie się pociąg do Aguas Calientes (tzw. wioski Machu Picchu), a stamtąd prowadzi już najszybsza trasa prosto do jednego z 7 Cudów Świata ⛰
⠀
Co tu więc robić przez 2 tygodnie? 🤷‍♀️
⠀
🍢 Jeść szaszłyki na ulicy i pić prawdziwą, peruwiańską czekoladę z 100% zawartością kakao.
☁ Zadzierać głowę wysoko i liczyć góry i chmury.
💛 Rozmawiać ze sprzedawcami na ulicy i pozdrawiać ich już po imieniu.
⠀
Można też kręcić się bez pośpiechu po pozostałościach po dawnym imperium Inków: ważnym punkcie na mapie inkaskiej szlachty i robotników rolnych (a po przejęciu Cuzco przez konkwistadorów, kwaterze głównej władców).
⠀
Ale na co tam komu jakieś monumentalne tarasy uprawne. Relikty Świątyni Słońca. Monolity dawnego obserwatorium astronomicznego, od którego przepowiedni zależały życie lub śmierć świętych ofiar… ☠️
⠀
Jak można szaszłyki, czekoladę, góry i chmury?
⠀
Żartuję.
Wtykamy tu nos w każdą dziurę – i każdą polecam, że hej! 🙋‍♀️
⠀
Chcesz radę na przyjazd do Peru?
Zacznij od zdjęcia zegarka.
⠀
A potem ruszaj przed siebie tip-topami! 👣
⠀
*Wypowiesz tę nazwę za pierwszym razem? Mi to zajęło miesiąc!

#machupicchu #ollantaytambo #jestsuper #dziennikizeswiata #blogperu #peru #machupicchutour #ollantaytamboperu #blogpodrozniczy #perublog #blogpodróżniczy #slowtravel #peruoftheday #instaperu #instatravel #girlsofperu #inspiracjepodróżnicze #inspiracjepodróżnicze @soultravel.pl @paternsfamily

🗻Przede mną słynna góra z logo Paramount Pic

Wczytaj więcej... Obserwuj na Instagramie